Puszcza Romincka przez stulecia była rewirem łowieckim władców Prus – zwana jest obecnie „polską tajgą”. Zajmuje powierzchnię 36 tys. ha Spotykamy w niej wiele unikalnych roślin oraz zwierząt jak wilki, jelenie, łosie, czarne bociany, orły bieliki, rysie. Puszczę przecina granica z Obwodem Kaliningradzkim Federacji Rosyjskiej. 2/3 jej powierzchni leży po stronie rosyjskiej. Unikatową wartość Puszczy tworzą: charakterystyczna dla krain północnych przyroda i niepowtarzalny krajobraz wielkiego polodowcowego obniżenia, które nie jest równinne. Bagienne i torfowe doliny, niecki jezior oraz rynny rzek otaczają malownicze morenowe i kemowe wyniesienia. Różnice wysokości sięgają na tych obszarach dwustu metrów. Ta bogata rzeźba w połączeniu z ostrym klimatem ma wpływ na szatę roślinną Puszczy. Obok borów sosnowo - świerkowych, lasów grądowych i olchowych, enklaw dębów, lip i klonów, są w Puszczy rozległe torfowiska porosłe świerczyną. Przypominają one lasy Kanady i syberyjskiej tajgi. Pierwotny, dziki charakter przywróciły Puszczy Rominckiej bobry. Poprzegradzane bobrzymi tamami strugi, strumienie, rzeczułki pozamieniały znaczne połacie w leśne stawy i rozlewiska, pełne tajemniczego piękna. Zasilają je też większe rzeki - Błędzianka i Bludzia. Puszcza przez wieki była ulubionym terenem łowów na grubego zwierza. Żyły tu tury, żubry, niedźwiedzie. Dziś mają swe mateczniki dorodne jelenie, łosie, dziki, wilki. Cesarz Wilhelm II posiadał w miejscowości Rominty piękny pałac myśliwski, a jego trofea myśliwskie do dziś upamiętniają głazy z odpowiednimi napisami. Cała polska część obszaru puszczańskiego wraz z obrzeżami od 1998 roku ma status Parku Krajobrazowego Puszczy Rominckiej. Przez puszczę prowadzą oznakowane szlaki piesze, nadające się również do uprawiania turystyki rowerowej i konnej.